دل ِ تنگـــ...

هو الرحمن ... 

دلش از زمین و زمان گرفته بود ...

تنها می خواست گوشه ای آرام فریاد بزند و بگرید ...

داخل اتاق شد ،

چشمش به قاب ِ عکس ِ گنبد ِطلایی افتاد...

بدون وقفه آن را از روی دیوار برداشت ...

برداشت و گوشه ای خارج از خانه روی زمین خاکی ...

زیر یک ســقـــفـــ به وسعت ِ آسمان 

با کمی بغض

و

یک دل ِ تنگ ... 

...

شروع کرد با انگشتان کوچکش قاب را پاک کردن 

رضا (ع) رضا (ع) کردن ...

و گفتن

از درد ِ دل در نزد ِ طبیب 

طبیبی که حتی نگاهش شفاست ... 

دید در حرم است ... 

نزدیک ضریح ... 

میرود جلوتر ، دستی به ضریح و دستی به سر ... 

می نشیند آن کنار و می گوید ... 

و اشک می ریزد ... 

اشک ِ عشــــقـــ‌... 

چشم گشود ... ، 

حال خورشید از سقف آسمان می رفت ... 

غروب ِ دلگیـــر ... 

صورتش خیـسِ اشک ِ سکوت ِ حرف ... 

چه خواب شیرینی ... 

روی قاب ِعکس ِ گنبد ِ طلایی 

با 

یک دل ِ تنگ ... 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دلنوشت

التماس دعا 

یاعلی(ع) ...